વચન વિધિ

કડવું – ૧૯

શિયા સુખ સારુ લોપે છે વચનજી, એમ મોટા મુનિ વિચારે છે મનજી

જુવો જડબુદ્ધિવાળા જનજી, પોતાના સુખમાં પાડે છે વિઘનજી

વિઘન પાડે છે વણ સમઝે, કાપે છે ડાળ બેસવા તણી ॥

તેને પડ્યાનું શું પૂછવું, પડશે જરૂર એના ધણી ॥૨॥

બહુ બૂકી1 બીજ ધતુરનાં, જાણે ખાઈ ભાંગીશ ભૂખને ॥

પણ ઘડીક પછી ઘાંટો2 ઝલાઈ, મરીશ પામી બહુ દુઃખને ॥૩॥

કાપે છે સર્પનો કંડિયો, માગ થાતાં મૂષો3 મલકાય છે ॥

પણ જાણતો નથી આખુ4 આંધળો, જે હમણાં ખીજી નાગ ખાય છે ॥૪॥

ચાલે છે ચોરને મારગે, ખરાખરું માને છે ક્ષેમ5 રે ॥

પણ શીશ કપાણાં જ્યાં સોયે સોયનાં, ત્યાં કુશળ રહીશ કેમ રે ॥૫॥

એમ વાઢી વેલી વચનની, ફેર6 પાકેલ ફળ કેમ મળશે ॥

ફળ એનું ફજેત7 થઈને, વેઠ્યે વેકર્ય8 દળશે ॥૬॥

કાં તો ખર ઊંટ અવતાર પામી, અણતોળ્યો ભાર ઉપાડશે ॥

કસર કરશે ચાલતાં તો, ધણી એનો ધોકે તાડશે ॥૭॥

માટે જોઈ વિચારી જગદીશનાં, વિમુખ રે’જો મા વચનથી ॥

નિષ્કુળાનંદ કહે નાથના, ઘરમાં અંધારું ઘોર નથી ॥૮॥

કડવું 🏠 home