સ્નેહગીતા
કડવું ૮
જેને અંગે રંગ ચડિયો સ્નેહનોજી, પ્રીતે જો પ્રીતમશું પ્રાણ મળ્યો જેહનોજી ।
અંતરે અભાવ ન થાય તેને તેહનોજી, જો પ્રીત રીતે પાત1 થાય આ દેહનોજી ॥૧॥
દેહતણે દુઃખે કરીને, દલગીર ન થાયે દલમાં ।
દરદ2 દુઃખે દોષ હરિનો, પરઠે નહિ કોઈ પલમાં ॥૨॥
ગુણ ગ્રે’વા વળી ગોપીકાના, જેને અભાવ કોઈ આવ્યો નહિ ।
સર્વે અંગે સુખકારી, શ્યામળાને સમઝી સહિ ॥૩॥
જેનાં પય પિધાં મહી લીધાં, વળી ફોડી ગોરસની ગોળીયું3 ।
વાટે ઘાટે ઘેરી ઘરમાં, જેને લાજ તજાવી રંગે રોળીયું ॥૪॥
વેણ વજાડી વ્રેહ4 જગાડી, વળી વનમાં તેડી વનિતા ।
તરત તિયાં તિરસ્કાર કીધો, તોય ન આવી અંતરે અસમતા5 ॥૫॥
કોઈ વાતે કૃષ્ણ સાથે, અવગુણ ન આવ્યો અંતરે ।
દિન દિન પ્રત્યે પ્રેમ પ્રગટ્યો, નિત્ય નિત્ય નવો નિરંતરે ॥૬॥
રાસ રચી ખેલ મચી, વળી વિછોઈ6 ગયા વનમાં ।
રોઈ રોઈ ખોઈ રજની, તોય ક્ષોભ ન પામી મનમાં ॥૭॥
નાથ નાથ મુખ ગાથ ગાતાં, વળી વિયોગે વિલખે ઘણી ।
તોયે હરિનો દોષ ન પરઠે, એવી રીત જો પ્રીત તણી ॥૮॥
પ્રીતને મગે7 પગ પરઠી,8 વળી પાછી ન ભરી જેને પેનિયો ।
જે શીશ સાટે ચાલી વાટે, ખરી પ્રીત પૂરણ તેનીયો ॥૯॥
લાગી લગન થઈ મગન, વળી તગન9 કર્યાં તન સુખજી ।
નિષ્કુળાનંદ સ્નેહી સમતોલ, કહે કવિ જન કોણ મુખજી ॥૧૦॥ કડવું ॥૮॥