સ્નેહગીતા

કડવું ૧૧

આવ્યો અક્રૂર એ ખબર પામી ખરીજી, કાંઈક કપટ ભીતરે આવ્યો ભરીજી ।

કોરે જઈ કૃષ્ણને કાંઈક વાત કરીજી, તેહ નથી કે’તા હૈયાનું આપણને હરિજી ॥૧॥

હરિ હલધર¹ હૈયા કેરી, વળી વાત નથી વરતાવતા² ।

પણ અક્રૂર સાથે એકાંત કીધી, તેહની થાય ચિત્તમાં ચિંતા ॥૨॥

કોણ જાણે બાઈ કેમ કરશે, કળ પડતી નથી કાંય ।

પૂછો જઈ પ્રાણજીવનને, શું છે એના બાઈ મનમાંય ॥૩॥

એમ કરતાં અક્રૂરના, મનનો તે મર્મ જાણિયો ।

શ્રીકૃષ્ણજીને તેડવાને, એણે રથ આંઈ આણિયો ॥૪॥

એવું સુણીને અબળા, અતિ અકળાણી અંતરે ઘણી ।

જેમ પ્રાણ રહિતવત પૂતળાં, એવી ગત્ય³ થઈ ગોપીતણી ॥૫॥

લડથડે કોઈ પડે પૃથ્વી, એમ સુધ ન રહી શરીરની ।

શ્યામ સધાવ્યાનું શ્રવણે સુણતાં, નીક⁴ નયણે ચાલી નીરની ॥૬॥

વલવલી⁵ ટોળે મળી, વળી વનિતા કહે કેમ કરશું ।

જીવન જાતાં અંતરે આપણે, ધીરજ કઈ પેરે ધરશું ॥૭॥

આવ્યો અક્રૂર કાળરૂપે, હમણાં પ્રાણ લઈને હાલશે ।

પછી સ્નેહનું જે સુખ સજની, તે સમે સમે ઘણુ સાલશે ॥૮॥

ગયું ધન જોબન દિન જે, તે પાછું નથી કોઈ પામતાં ।

એમ આપણે થાશે અબળા, હરિ હીરો વામતાં⁶ ॥૯॥

નિરધન થાશું નાથ જાતાં, પછી ઓશિયાળાં⁷ રે’શું અંગે ।

નિષ્કુળાનંદના નાથ સાથે, હવે ક્યાં થકી રમશું રંગે ॥૧૦॥ કડવું ॥૧૧॥