સ્નેહગીતા
કડવું ૨૭
શ્રીકૃષ્ણે કહ્યું તે શ્રવણે સાંભળીજી, પછી પ્રભુ પાયે ઉદ્ધવ લાગ્યા લળીજી ।
ચરણ ચિંતવી ચાલ્યા વ્રજમાં વળીજી, સંધ્યા સમે આવિયા ગોકુળની ગલીજી ॥૧॥
ગોકુળ ગામની ગલીએ આવી, નંદને ભવન રથ છોડિયો ।
મળી લળી નંદપાયે લાગ્યા, વળી કરપુટ1 તે જોડિયો ॥૨॥
ત્યારે નંદ કહે કૃતારથ કીધો, ઉદ્ધવજી ભલે આવિયા ।
આજ ભાગ્ય જાણું અમારાં, તમે આવતાં ઉદે થયાં ॥૩॥
આજ કષ્ટ મટ્યાં અમારાં, તમે પધારિયા પ્રેમે કરી ।
રામ કૃષ્ણ બંધવ બેઉની, ખબર અમને આપો ખરી ॥૪॥
કુશળ છે બળ કૃષ્ણ બેઉ મળી, વીરા કરો એહ વારતા ।
અમે દોયે રંકને વળી, કંઈએ કૃષ્ણજી સંભારતા ॥૫॥
એવું સુણીને ઉદ્ધવ પાયે, લાગ્યા તે જશોદા નંદને ।
અર્ધક્ષણ ગુણ તમારા, નથી વિસરતા ગોવિંદને ॥૬॥
વળી બહુ પ્રેરે પ્રણામ કહ્યા, કહે મારી વતી પાય લાગજો ।
અમારા અનુગ્રહનું2 વચન, કર જોડી કૃષ્ણ કહે માગજો ॥૭॥
અમે કુશળ છીએ અંગે, તેહ તો પુણ્ય તમ તણે ।
અતિ સ્તુતિ કરી કહ્યું, બળ કૃષ્ણજી બેઉ જણે ॥૮॥
એમ વાત કરતાં વીતી રજની, પછી ઘેર ઘેર ગોપીજન જાગીયાં ।
કૃષ્ણ કૃષ્ણ કહેતાં કાંઈ, મહી મથવા લાગિયાં ॥૯॥
ઉદ્ધવ સુણી આશ્ચર્ય પામ્યા, આ તો વશ સહુ છે સ્નેહને ।
નિષ્કુળાનંદને નાથે કહ્યું, તે તો કેમ કહેવાશે એહને ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૭॥