સ્નેહગીતા

કડવું ૩

સુખમય મૂર્તિ જોઈ જન ગોપીજી, રહી હરિ ચરણે તન મન સોંપીજી ।

અંતરની વૃત્તિ હરિમાં આરોપીજી, લોક કુટુંબની લજ્જા જેણે લોપીજી ॥૧॥

લોપી લજ્જા જેણે લોકની, અને સ્નેહવશ થઈ સુંદરી ।

સોબત કીધી શિશ સાટે, એવી અચળ પ્રીત હરિશું કરી ॥૨॥

હરતાં ફરતાં કામ કરતાં, કૃષ્ણ કૃષ્ણ કરે કામની1

પ્રીત વશ થઈ પ્રમદા,2 જાતિ3 જાણે નહિ દિન જામની ॥૩॥

ખાતાં પીતાં બોલતાં, વળી સ્નેહમાં શુદ્ધ વિસરી ।

સૂતાં સૂતાં જાગે ઝબકી, ઊઠે કૃષ્ણ કૃષ્ણ મુખે કરી ॥૪॥

વાટે ઘાટે વન જાતાં, મન તન મોહન શું મળ્યું ।

લોક લાજ વેદવિધિ વિસરી, વળી ભાન તનનું તે ટળ્યું ॥૫॥

વળી શ્રવણમાં ભણકાર સુણે, જાણે નયણે નીરખું છું નાથજી ।

મુખવાણે વળી એમ જાણે, વાત કરું છું વાલા સાથજી ॥૬॥

અંગો અંગે એમ ગોપી, પરિપૂર્ણ થઈ પ્રીતમાં ।

સાધન તે હવે શું કરે, જેને કૃષ્ણ વિના ના’વે બીજું ચિત્તમાં ॥૭॥

મરજાદા મેલી થઈ ઘેલી, ઉન્મત્ત દશા આવી અંગે ।

તેણે કરી તન ત્રાસ4 ટળ્યો, મળ્યો પ્રાણ5 કૃષ્ણને સંગે ॥૮॥

આપ6 ગળ્યું મન મળ્યું, ટળ્યું કાયા કલેશનું કરવું ।

એક સ્નેહ માંહિ સર્વે આવ્યું, અન્ય ન રહ્યું આચરવું ॥૯॥

પ્રીતની રીત ને પ્રેમનું લક્ષણ, તે તો શિખવ્યું આવે નહિ ।

નિષ્કુળાનંદ ના’વે કહીએ, સ્નેહી જનનો સ્નેહ સહિ ॥૧૦॥ કડવું ॥૩॥

કડવું 🏠 home