તકિયો કાઢી નાખીને કહ્યું જે, “ટેવ પડી જાય; અને કોઈ પદાર્થની ટેવ તો એક સહજાનંદ સ્વામીને ન પડે, બીજા બધાયને પડે.”

Swami got rid of his back pillow and said, “It can become a habit. Only Sahajanand Swami does not form a habit for any object. Everyone else will form a habit.”

Takiyo kāḍhī nākhīne kahyu je, “Ṭev paḍī jāy; ane koī padārthnī ṭev to ek Sahajānand Swāmīne na paḍe, bījā badhāyne paḍe.”

ત્રણ જણ સુખિયા: એક તો મોટા સાધુ કહે તેમ કરે તે, તથા મનનું કહ્યું ન માને તે જ્ઞાની, તથા કાંઈ જોઈએ નહીં તે, આશા હિ પરમં દુઃખં નૈરાશ્યં પરમં સુખમ્^૧ - એ ત્રણ સુખિયા છે.

Three kinds of people are happy: one who does as the great Sadhu says, the spiritually wise who does not accept the thoughts of his mind and one who does not need anything. ‘Āshā hi paramam dukham nairāshyam paramam sukham.’¹ These three are happy.

Traṇ jaṇ sukhiyā: ek to Moṭā Sādhu kahe tem kare te, tathā mannn kahyu na māne te gnānī, tathā kāī joīe nahī te, Āshā hi paramam dukham nairāshyam paramam sukham¹ - e traṇ sukhiyā chhe.

‘જે વડે આ જક્ત છે તેને કોઈ ન જાણે રે.’

ભગવાન મનુષ્ય જેવા થાય તેને જાણ્યા તે સમાધિ છે, ને ધર્મનું અંગ પણ તેનું જ છે. એવાં સર્વે અંગ તેમાં આવી ગયાં, ને વાતું કર્યેથી ઘણાને નિશ્ચય થાય માટે વાતું કરવી, એ અંગ અધિક છે.

વિહદ વગાડી વાંસળી તીખી નૌતમ તાન,

ચૌદ લોક ધૂનિ સાંભળી છૂટ્યું શંકર કેરું ધ્યાન.^૧

એવી વાતું છે. ઉપાસના ને આજ્ઞા બેનું બળ રાખવું ને આજ્ઞા પાળે નહીં તો દુઃખ આવે. દૃઢ નિશ્ચય રાખવો જે પર્વત પરાયણ કોઈનો ફેરવ્યો ફરે નહીં. ને ઇન્દ્રને પાંચ બ્રહ્મહત્યા હતી તે નિશ્ચયરૂપી મૂર્તિ ધાર્યેથી ટળી ગઈ ને એક એક વિષય ગિરનાર પર્વત જેવો છે તે ફરે નહીં. પણ નિશ્ચયનું તથા આશરાનું બળ રાખવું, જેમ ટોપીવાળે સુરંગો દારૂથી ફોડીને ડુંગરને તોડી નાખ્યો તેમ પર્વત જેવા વિષયે તોડી નાખે છે.

God behaves like a human and to know him (even when he acts like a human) to be God is samādhi.

Vihad vagāḍī vānsaḷī tīkhī nautam tān,
Chaud lok dhūni sāmbhaḷī chhūṭyu Shankar keru dhyān.¹

Keep resolute faith in the manifest form of God so that, like a mountain, nobody can shake it even if they try. Indra was burdened with five Brahmicides (i.e. sin of killing Brahmins) which were overcome by beholding the murti in the form of firm faith in God. And each sense pleasure is like Mount Girnar and cannot be overcome. But keep the strength arising out of firm faith in and refuge to God, which, just as the British blasted the mountain using dynamite, can similarly shatter desires for the mountain-like sense pleasures.

‘Je vaḍe ā jakta chhe tene koī na jāṇe re.’
Bhagwān manuṣhya jevā thāy tene jāṇyā te samādhi chhe, ne dharmanu ang paṇ tenu ja chhe. Evā sarve ang temā āvī gayā, ne vātu karyethī ghaṇāne nishchay thāy māṭe vātu karavī, e ang adhik chhe.
Vihad vagāḍī vānsaḷī tīkhī nautam tān,
Chaud lok dhūni sāmbhaḷī chhūṭyu Shankar keru dhyān.¹
Evī vātu chhe. Upāsanā ne āgnā benu baḷ rākhavu ne āgnā pāḷe nahī to dukh āve. Draḍh nishchay rākhavo je parvat parāyaṇ koīno feravyo fare nahī. Ne Indrane pānch brahmahatyā hatī te nishchayrūpī mūrti dhāryethī ṭaḷī gaī ne ek ek viṣhay Girnār Parvat jevo chhe te fare nahī. Paṇ nishchaynu tathā āsharānu baḷ rākhavu, jem Ṭopīvāḷe surango dārūthī foḍīne ḍungarne toḍī nākhyo tem parvat jevā viṣhaye toḍī nākhe chhe.

ઝાડને દેહે કરીને તથા પશુને દેહે કરીને તથા લોટ આપ્યો હશે, આંગળી ચીંધી હશે, એવા અનેક પ્રકારથી સંસ્કાર થયા હશે તે સર્વેનું કામ થઈ જાશે.

Through the life of a tree or an animal or by donating flour or even pointing (to show the way); any way one has gained merits (by serving God, the Sant, or his devotees), one will be liberated.

Zāḍne dehe karīne tathā pashune dehe karīne tathā loṭ āpyo hashe, āngaḷī chīndhī hashe, evā anek prakārthī sanskār thayā hashe te sarvenu kām thaī jāshe.

હાલ તો મહારાજનાં દર્શન કર્યેથી મોક્ષ થાય તેમ જ મોક્ષ થાય છે. ને જ્ઞાન તો તે દહાડાના કરતાં હાલ વૃદ્ધિ પામ્યું છે. ને હાલના હરિભક્ત છે તેના મળેલાનાં દર્શન કરશે તેનું પણ તેમ જ સો વરસ પર્યંત કલ્યાણ થાશે. એમ કલ્યાણનો માર્ગ ઊભો રહેશે.

Today, just as one is liberated by having the darshan of Maharaj, one is liberated similarly. And knowledge has flourished today compared to those days. And even a hundred years from now, anyone who has the darshan of those who have met the devotees of today will be liberated. The path of liberation will continue in this manner.

Hāl to Mahārājnā darshan karyethī mokṣha thāy tem ja mokṣha thāy chhe. Ne gnān to te dahāḍānā karatā hāl vṛuddhi pāmyu chhe. Ne hālnā haribhakta chhe tenā maḷelānā darshan karashe tenu paṇ tem ja so varas paryant kalyāṇ thāshe. Em kalyāṇno mārg ūbho raheshe.

કરતા હોય સો કીજિયે ઔર ન કીજિયે કગ,

માથું રહે સેવાળમાં ને ઊંચા રહે પગ.^૧

માટે લોક તો ગમે તેમ કહે તે માનવું નહીં ને પોતપોતાના ધર્મમાં રહીને પ્રભુને ભજવા. ને બીજું બધું કોઈ પ્રયોજનને અર્થે છે એમ સમજવું.

Kartā hoy so kijiye aur na kijiye kag,

Māthu rahe sevālmā ne uchā rahe pag.¹

Let people say anything but do not believe it. Observe one’s own dharma and worship God. And understand everything else to be for some other worldly purpose.

Karatā hoy so kījiye aur na kījiye kag,
Māthu rahe sevāḷmā ne ūnchā rahe pag.
Māṭe lok to game tem kahe te mānavu nahī ne potpotānā dharmamā rahīne Prabhune bhajavā. Ne bīju badhu koī prayojanne arthe chhe em samajavu.

વિષય ભોગવવાનો કોટિ કલ્પથી ખાડો પડેલો છે તે પુરાય તેવો નથી; તેને પૂરવાનો બધાં શાસ્ત્રમાં એક જ ઉપાય છે જે, નિજાત્માનં બ્રહ્મરૂપં એ એક જ શ્લોક છે.

The bottomless pit to enjoy material pleasures has been formed over tens of millions of years and is not likely to be filled. To fill it, all the scriptures describe only one solution. That is, ‘Nijātmānam brahmarupam.’ It is the only shlok (which explains the solution).

Viṣhay bhogavavāno koṭi kalpthī khāḍo paḍelo chhe te purāy tevo nathī; tene pūravāno badhā shāstramā ek ja upāy chhe je, Nijātmānam brahmarūpam e ek ja shlok chhe.

વ્યાસજીએ ઘણું તપ કર્યું. ઘણાં શાસ્ત્ર પુરાણ કર્યાં ને પોતે ભગવાન હતા પણ શાંતિ ન થઈ; પછી નારદજીને વચને કરીને શ્રીમદ્‍ભાગવત કર્યું ને તેમાં ભગવાન ને ભગવાનના ભક્તના ગુણનું ગાન કર્યું ત્યારે પરમ શાંતિ થઈ. માટે આપણે તેમ કરવું.

Vyasji performed penance for many years. He wrote many scriptures such as the Purans and he was an avatār of God; yet he did not find peace. Then, on Naradji’s advice he wrote the Shrimad Bhagwat which sings the praises of manifest God (Shri Krishna) and God’s devotees and found peace. Therefore, we should do the same.

Vyāsjīe ghaṇu tap karyu. Ghaṇā shāstra Purāṇ karyā ne pote Bhagwān hatā paṇ shānti na thaī; pachhī Nāradjīne vachane karīne Shrīmad‍ Bhāgwat karyu ne temā Bhagwān ne Bhagwānnā bhaktanā guṇnu gān karyu tyāre param shānti thaī. Māṭe āpaṇe tem karavu.

આપણને ભગવાન તથા સાધુ મળ્યા છે ને ઓળખાણા છે તેથી કાંઈ કરવું રહ્યું નથી, પણ શાંતિ થાતી નથી તેનું કારણ એ છે જે, વિષયમાં રાગ છે જે મનનું ધાર્યું કરવું તથા આજ્ઞા લોપાય તથા અજ્ઞાન એ ત્રણે કરીને શાંતિ થાતી નથી.

We have met and recognized God and his Sadhu so there is nothing left to be done. But we still do not feel at peace. The reason for this is that there is desire for enjoying worldly pleasures. Doing as the mind wills, transgressing commands, and ignorance – due to these three things peace is not experienced.

Āpaṇne Bhagwān tathā Sādhu maḷyā chhe ne oḷakhāṇā chhe tethī kāī karavu rahyu nathī, paṇ shānti thātī nathī tenu kāraṇ e chhe je, viṣhaymā rāg chhe je mannu dhāryu karavu tathā āgnā lopāy tathā agnān e traṇe karīne shānti thātī nathī.

લોઢાની, લાકડાની, પથ્થરની ને સોનાની એ બેડિયો કોઈક કાળે ભાંગીને ટળી જાય પણ પંચવિષયના પાસલારૂપી બેડી ટળે તેવી નથી, ને અગ્નિ તથા સૂર્યનો અગ્નિ તથા જઠરાગ્નિ તથા પ્રલયકાળનો અગ્નિ તથા મહાપ્રલયનો અગ્નિ તેણે કરીને પણ વાસના બળી નથી. ને મોટા મોટા ઋષિઓએ સાઠ હજાર વર્ષ તપ કર્યું તથા દેહ ઉપર તો રાફડા થઈ ગયા પણ વાસના બળી નથી એવી જે વાસના તે તો જ્ઞાનપ્રલયે કરીને બળે છે ને ભગવાનની મૂર્તિનું ધ્યાન ને આજ્ઞા તેણે કરીને વાસના લિંગદેહનો નાશ થઈ જાય છે. આટલી વાત સો જન્મે કરીને કહેવાય નહીં ને સમજાય નહીં એવી છે.

Shackles made from iron, wood, stone and gold can be broken and overcome after some time, but the net-like shackles of the five material pleasures cannot be overcome. Since, desires have not been burnt by the worldly fire, the fire of the sun, the digestive fire, the fire of world dissolution and the fire at the time of final dissolution. Great rishis have performed austerities for up to sixty thousand years and anthills have covered their bodies, yet their desires have not been burnt. And such innate desires are only burnt by gnān pralay, meditation on God’s murti and observing his commands. These talks are such that they cannot be described adequately or understood even in a hundred births.

Loḍhānī, lākaḍānī, paththarnī ne sonānī e beḍiyo koīk kāḷe bhāngīne ṭaḷī jāy paṇ panch-viṣhaynā pāsalārūpī beḍī ṭaḷe tevī nathī, ne agni tathā sūryano agni tathā jaṭharāgni tathā pralaykāḷno agni tathā mahāpralayno agni teṇe karīne paṇ vāsanā baḷī nathī. Ne moṭā moṭā hruṣhioe sāṭh hajār varṣh tap karyu tathā deh upar to rāfaḍā thaī gayā paṇ vāsanā baḷī nathī evī je vāsanā te to gnānpralaye karīne baḷe chhe ne Bhagwānnī mūrtinu dhyān ne āgnā teṇe karīne vāsanā lingdehno nāsh thaī jāy chhe. Āṭalī vāt so janme karīne kahevāy nahī ne samajāy nahī evī chhe.