દેહ પડી ગયો એટલે શું થયું? પણ જીવ ક્યાં મરે છે? એ તો સાધુ થાવું ને સાધુતા શીખવી ને સ્વભાવ મૂકવા એ કરવાનું છે, પણ મરી ગયા એટલે થઈ રહ્યું ને કરવું બાકી ન રહ્યું, એમ ન સમજવું.

So what if the body dies? Does the jiva die with it? One has to become a sadhu, acquire saintly qualities and overcome base instincts. But do not think that death is the end of it all and there is nothing left to be done.

Deh paḍī gayo eṭale shu thayu? Paṇ jīv kyā mare chhe? E to sādhu thāvu ne sādhutā shīkhavī ne swabhāv mūkavā e karavānu chhe, paṇ marī gayā eṭale thaī rahyu ne karavu bākī na rahyu, em na samajavu.

આપણામાં ક્રિયાએ કરીને કે પદાર્થે કરીને કે હવેલિયુંએ કરીને મોટપ ન સમજવી ને આપણામાં તો ધર્માદિકે કરીને મોટપ છે.

Do not understand greatness to be due to activities or worldly possessions or buildings; for us, greatness is due to observance of dharma, etc.

Āpaṇāmā kriyāe karīne ke padārthe karīne ke haveliyue karīne moṭap na samajavī ne āpaṇāmā to dharmādike karīne moṭap chhe.

કદાપિ માળા ફેરવતાં આવડી તેણે કરીને શું થયું, પણ જ્ઞાન જેવો તો કોઈ માલ જ નથી ને જ્ઞાન વિના તો સર્વે કાચું છે.

Even if one learns how to turn a rosary, what is attained? There is no wealth comparable to spiritual wisdom. And without spiritual wisdom, everything is incomplete.

Kadāpi māḷā feravatā āvaḍī teṇe karīne shu thayu, paṇ gnān jevo to koī māl ja nathī ne gnān vinā to sarve kāchu chhe.

આપણા દેહનાં પૂર્વનાં હાડકાં આપણી આગળ પડ્યાં હોય, પણ તેની આપણને ખબર ન પડે.

If bones belonging to our body from a previous life were lying in front of us, we would not know it.

Āpaṇā dehnā pūrvanā hāḍakā āpaṇī āgaḷ paḍyā hoy, paṇ tenī āpaṇne khabar na paḍe.

દ્રવ્ય ને આ દેહ એ બે ઉપર સર્વે વહેવાર છે, એ બેને ખોટું ખોટું કહીએ છીએ, તે ખોટું કેમ થાય? એમ કહીને વળી કહે જે, છે તો એમ જ જે, દ્રવ્ય ને આ દેહ એ બેય ખોટાં છે. ને વારંવાર એવા શબ્દને સાંભળવા તેણે કરીને અરધું તો ખોટું થઈ જાય, પછી તેને ધક્કો ન લાગે. ને ખોટું કહીએ છીએ ને વળી વચમાં આ કામ આવે તે કરતા જાઈએ છીએ, પણ ખોટું જ છે.

All worldly dealings are based on two things: wealth and this body. We describe these two things as false, but how can they be realized as false? Having said this, Swami said, “It is actually so. Wealth and this body are both perishable. Repeatedly listen to such talks. As a result, some understanding that they are false develops and so one does not feel a shock. We describe them as false, but amid all this worldly activities arise and we do them, yet they are still false.”

Dravya ne ā deh e be upar sarve vahevār chhe, e bene khoṭu khoṭu kahīe chhīe, te khoṭu kem thāy? Em kahīne vaḷī kahe je, chhe to em ja je, dravya ne ā deh e bey khoṭā chhe. Ne vāramvār evā shabdane sāmbhaḷvā teṇe karīne aradhu to khoṭu thaī jāy, pachhī tene dhakko na lāge. Ne khoṭu kahīe chhīe ne vaḷī vachamā ā kām āve te karatā jāīe chhīe, paṇ khoṭu ja chhe.

જળ, અગ્નિ ને વાયુ એ સર્વેને હાથ-પગ છે, પણ તે આપણને દેખાતા નથી. તે જળ તાણે છે ને અગ્નિ બાળે છે ને વાયુ ઠેલે છે એમ મહારાજે કહ્યું છે.

Water, fire, and wind all have hands and feet, but we cannot see them.¹ The water carries away [in its current], fire burns, and wind moves. This is what Maharaj said.

Jaḷ, agni ne vāyu e sarvene hāth-pag chhe, paṇ te āpaṇne dekhātā nathī. Te jaḷ tāṇe chhe ne agni bāḷe chhe ne vāyu ṭhele chhe em Mahārāje kahyu chhe.

માન-અપમાનમાં પોતાને અક્ષર માનવું જે, ‘આપણાથી કોઈ મોટો નથી, માટે કેની પાસે માન-અપમાન માનવું?’

When somebody praises or insults, believe oneself to be akshar; that is, “Nobody is greater than me.” So, from whom do we expect praises and insults?

Mān-apamānmā potāne Akṣhar mānavu je, ‘Āpaṇāthī koī moṭo nathī, māṭe kenī pāse mān-apamān mānavu?’

ગાય છે તે વાછરડાની મા કહેવાય, પણ તેને દૂધનું સુખ તો એક જ ઠેકાણે આંચળમાં આવે, પણ બીજા અંગમાં ન આવે. તેમ ભક્તિ તો સર્વે કહેવાય, પણ ખરું સુખ તો ભગવાનની મૂર્તિમાંથી આવે એવું બીજેથી ન આવે.

A cow is described as the mother of a calf. But the calf can enjoy milk only from one place – the udder – and not from any other part of the body. Similarly, everything is described as devotion, but true happiness is enjoyed from the murti of God. Such happiness does not come from anything else.

Gāy chhe te vāchharḍānī mā kahevāy, paṇ tene dūdhnu sukh to ek ja ṭhekāṇe ānchaḷmā āve, paṇ bījā angamā na āve. Tem bhakti to sarve kahevāy, paṇ kharu sukh to Bhagwānnī mūrtimāthī āve evu bījethī na āve.

ગાડે ન બેસવું તેનો પ્રબંધ કરીને મહારાજે સંતને પગે લગાડ્યા હતા.

Maharaj gave an order not to sit on a bullock cart. Then, Maharaj had the sadhu bow to his feet.¹

Gāḍe na besavu teno prabandh karīne Mahārāje santne page lagāḍyā hatā.

જીવ કર્મ વશ થઈને દુઃખ સહન કરે એમ પોતાના કલ્યાણને અર્થે ન કરે. તે જો વીંછી કરડ્યો હોય તો આખી રાત જાગે. એ અનુસારે ઘણી વાતું છે.

The jiva succumbs to its karmas and tolerates pain and miseries, but does not tolerate them for its moksha. And if stung by a scorpion, it will stay awake all night.¹ There are many such instances.

Jīv karma vash thaīne dukh sahan kare em potānā kalyāṇne arthe na kare. Te jo vīnchhī karaḍyo hoy to ākhī rāt jāge. E anusāre ghaṇī vātu chhe.