સંત છે ત્યાં નિયમ છે, ધર્મ છે, જ્ઞાન છે. ને સંત છે ત્યાં અનંત ગુણ છે અને ભગવાન પણ ત્યાં જ છે ને તેથી જીવ પવિત્ર થાય છે. તે ‘વચનામૃત’માં કહ્યું છે જે, તપ, ત્યાગ, યોગ, વ્રત, દાન એ આદિક સાધને કરીને ભગવાન કહે, તેવો હું વશ થાતો નથી જેવો શુદ્ધ અંતઃકરણવાળા સાધુને સંગે કરીને રાજી થાઉં છું. ને આ સત્સંગ મળ્યો છે તેના પુણ્યનો પારાવાર નથી. અજામેળ મહાપાપી હતો પણ તેને સનકાદિક મળ્યા ને પગે લાગ્યો ને કહે જે, “મારાથી તો કાંઈ થાય નહિ.” ત્યારે સાધુ તો દયાળુ છે તે છોકરાનું નામ ‘નારાણય’ પડાવીને પણ મોક્ષ કર્યો.

Where there is the great Sadhu, moral codes are observed, dharma is practised and spiritual wisdom is attained. Also, where there is the Sadhu there are infinite virtues, and also God. So, as a result, the jiva is purified. In the Vachanamrut, it is noted that God has said, “I am not as pleased by austerities, renunciation, yoga, observance of vows, donations or other endeavours as I am by the association of a Sadhu of complete inner purity. Having attained this satsang, the merits are limitless. Ajamil was a grave sinner, but he met Sanakadik, bowed to them and said, ‘I will not be able to do anything.’ But sadhus are compassionate, so they named his son Narayan, and in this way he attained moksha.”

Sant chhe tyā niyam chhe, dharma chhe, gnān chhe. Ne sant chhe tyā anant guṇ chhe ane Bhagwān paṇ tyā ja chhe ne tethī jīv pavitra thāy chhe. Te ‘Vachanāmṛut’mā kahyu chhe je, tap, tyāg, yog, vrat, dān e ādik sādhane karīne Bhagwān kahe, tevo hu vash thāto nathī jevo shuddha antahkaraṇvāḷā sādhune sange karīne rāji thāu chhu. Ne ā satsang maḷyo chhe tenā puṇyano pārāvār nathī. Ajāmeḷ mahāpāpī hato paṇ tene Sanakādik maḷyā ne page lāgyo ne kahe je, “Mārāthī to kāī thāy nahi.” Tyāre sādhu to dayāḷu chhe te chhokrānu nām ‘Nārāṇay’ paḍāvīne paṇ mokṣha karyo.

ભગવાનના ધામમાં સુખ છે, તેમાંથી છાંટો નાખ્યું તે પ્રકૃતિપુરુષમાં આવ્યું ને ત્યાંથી પ્રધાનપુરુષમાં આવ્યું ને ત્યાંથી વૈરાટમાં આવ્યું ને ત્યાંથી દેવતામાં આવ્યું ને ત્યાંથી આંહીં મનુષ્યમાં આવ્યું છે; તે સુખમાં જીવમાત્ર સુખિયા છે, માટે સુખમાત્રનું મૂળ કારણ ભગવાન છે; તેને સુખે સુખિયા થાવું.

The abode of God is full of bliss. From there a drop of bliss was released, reaching humans via Prakruti-Purush, Pradhan-Purush, Vairat and the deities. That bliss makes all jivas happy. Therefore, the source of all bliss is God. Be happy through his bliss.

Bhagwānnā dhāmmā sukh chhe, temāthī chhānṭo nākhyu te Prakṛuti-Puruṣhmā āvyu ne tyāthī Pradhān-Puruṣhmā āvyu ne tyāthī Vairāṭmā āvyu ne tyāthī devtāmā āvyu ne tyāthī āhī manuṣhyamā āvyu chhe; te sukhmā jīvmātra sukhiyā chhe, māṭe sukhmātranu mūḷ kāraṇ Bhagwān chhe; tene sukhe sukhiyā thāvu.

માતાએ મહારાજને કહ્યું જે, “મારો સ્ત્રીનો દેહ તે મુને ઝાઝું સમજાય નહિ, તેથી થોડાકમાં કહો.” પછી મહારાજે ચોસઠ લક્ષણ સાધુનાં કહ્યાં^૧ ને કહ્યું જે, “એવા સાધુમાં જેણે આત્મબુદ્ધિ કરી તેને સર્વે સંપૂર્ણ થઈ રહ્યું.” ને મહારાજે કહ્યું છે જે, “એવાનાં દર્શનને તો અમે પણ ઇચ્છીએ છીએ,” ઇત્યાદિક બહુ મહિમા કહ્યો છે.

Bhaktimata told Maharaj, “I am a woman and so I do not understand much. Therefore, explain in brief.” Then Maharaj explained to her the 64 qualities of a true Sadhu¹ and said, “For one who has profound attachment to such a Sadhu, everything is gained.” And Maharaj said, “Even I wish for his darshan,” and other such talks of his glory.

Mātāe Mahārājne kahyu je, “Māro strīno deh te mune jhājhu samajāy nahi, tethī thoḍākmā kaho.” Pachhī Mahārāje chosaṭh lakṣhaṇ sādhunā kahyā¹ ne kahyu je, “Evā sādhumā jeṇe ātmabuddhi karī tene sarve sampūrṇa thaī rahyu.” Ne Mahārāje kahyu chhe je, “Evānā darshanne to ame paṇ ichchhīe chhīe,” ityādik bahu mahimā kahyo chhe.

જેને જ્ઞાન ન હોય તેને તો એમ થાય જે, ‘આપણે શું પામશું ને ક્યાં જાશું?’ ને જેને જ્ઞાન હોય તેને તો ‘અહો! અહો!’ થયા કરે જે, ‘આ પ્રાપ્તિ થઈ છે, હવે કાંઈ કરવું રહ્યું નથી!’

Those who do not have spiritual wisdom wonder, “What will we attain and where will we go?” Those who have spiritual wisdom feel elated that they have this attainment, and now there is nothing more left to do (here on earth).

Jene gnān na hoy tene to em thāy je, ‘Āpaṇe shu pāmashu ne kyā jāshu?’ Ne jene gnān hoy tene to ‘Aho! Aho!’ thayā kare je, ‘Ā prāpti thaī chhe, have kāī karavu rahyu nathī!’

સો જન્મનો શુદ્ધ બ્રાહ્મણ સોમવલ્લીનો^૧ પીનારો હોય તે કરતાં પણ ભગવાનનો ભક્ત શ્વપચ^૨ હોય તે પણ શ્રેષ્ઠ છે. એમ ભગવાનના ભક્તનો મહિમા સમજવો એમ પ્રહ્‌લાદનું વાક્ય છે.

A low caste person who is a devotee of God is greater than even a person who has been a Brahmin for a hundred births and drinks the Soma juice. Understand the glory of a devotee of God in this way – that is Prahladji’s statement.

So janmano shuddha brāhmaṇ somvallīno¹ pīnāro hoy te karatā paṇ Bhagwānno bhakta shvapach² hoy te paṇ shreṣhṭha chhe. Em Bhagwānnā bhaktano mahimā samajavo em Prahlādnu vākya chhe.

ભગવાન જ્યારે પૃથ્વી ઉપર આવે ત્યારે રાજસી, તામસી, સાત્ત્વિક ને અધમ તેનો ઉદ્ધાર કરી નાખે છે, કાંઈ મેળ રહે નહિ.

When God incarnates on earth, he liberates the egotistic, arrogant, pure and sinful. He makes no distinctions.

Bhagwān jyāre pṛuthvī upar āve tyāre rājasī, tāmasī, sāttvik ne adham teno uddhār karī nākhe chhe, kāī meḷ rahe nahi.

આ જીવ તો જેમ પરદેશમાંથી ભાઉડા^૧ ઝાલી લાવે એવા છે, તેને કશી ગમ નહિ. પછી તેને સાધુ જ્ઞાન દઈ દઈને મનુષ્ય કરે, ત્યારે મનુષ્ય થાય છે.

The jivas are like the immoral people brought from foreign lands - they have no understanding. However, the Sadhu gives them gnān and transforms them into humans. Only then do they become human.

Ā jīv to jem pardeshmāthī bhāuḍā¹ jhālī lāve evā chhe, tene kashī gam nahi. Pachhī tene Sādhu gnān daī daīne manuṣhya kare, tyāre manuṣhya thāy chhe.

“પુરુષોત્તમની ઉપાસનાએ કરીને જીવ અક્ષર જેવો થાય છે ને મોટાને મળે તે બહુ મોટપને પામે છે. તે જૂ વિયાય તો લીખ આવે ને હાથણી વિયાય તો બળદ જેવડું બચ્ચું આવે.” તે ઉપર વચનામૃત વંચાવ્યું જે, “જેવા ભગવાનને જાણે તેવો પોતે થાય છે.”

Through the upāsanā of Purushottam, the jiva becomes like Akshar, and if one associates with the great Sadhu, one attains much greatness. When lice reproduce, they produce tiny eggs and when a female elephant gives birth, the infant is the size of a bull. Based on this, a Vachanamrut was read: one becomes what one believes God to be like (i.e. if one knows God to be free from all blemishes, one also finally becomes free of all blemishes).

“Puruṣhottamnī upāsanāe karīne jīv Akṣhar jevo thāy chhe ne Moṭāne maḷe te bahu moṭapne pāme chhe. Te jū viyāy to līkh āve ne hāthaṇī viyāy to baḷad jevaḍu bachchu āve.” Te upar Vachanāmṛut vanchāvyu je, “Jevā Bhagwānne jāṇe tevo pote thāy chhe.”

કોટિ કલ્પના પાશ લાગ્યા છે તે હમણાં ભગવાનમાં જોડાવા જઈએ છીએ પણ માયામાં જોડાઈ જવાય છે. ને જ્યારે જ્ઞાન થાશે ત્યારે માયામાં જોડાવા જાશું તો પણ ભગવાનમાં જોડાઈ જવાશે. ને હમણાં તો ઇન્દ્રિયું-અંતઃકરણના ભાવથી મુકાઈને સાધુમાં જોડાવું ને સાધુ ભગવાનમાં જોડશે, ને પોતાને બળે છૂટવા જાય તેમ વધુ બંધાશે.

The impressions of tens of millions of years have been made on the soul. At present we try to unite with God, but instead we are drawn towards māyā. But when spiritual knowledge is attained, even if we try to join with māyā, still we’ll be drawn towards God. For now, rise above the feelings of the senses and inner faculties and closely associate with the God-realized Sadhu; and he will unite us with God. But if one tries to overcome māyā by one’s own strength, one becomes increasingly bound to it.

Koṭi kalpnā pāsh lāgyā chhe te hamaṇā Bhagwānmā joḍāvā jaīe chhīe paṇ māyāmā joḍāī javāy chhe. Ne jyāre gnān thāshe tyāre māyāmā joḍāvā jāshu to paṇ Bhagwānmā joḍāī javāshe. Ne hamaṇā to indriyu-antahkaraṇnā bhāvthī mukāīne Sādhumā joḍāvu ne Sādhu Bhagwānmā joḍshe, ne potāne baḷe chhūṭavā jāy tem vadhu bandhāshe.

દેહનો ભાવ ન જણાય એવા તો સ્વરૂપાનંદ સ્વામી, કેમ જે, એ તો દેહમાં વરતે નહિ ને બીજાને તો દેહના ભાવ જણાય છે.

Swarupanand Swami is one who does not show any qualities of the body because he never behaved as the body. Others will show the qualities of the body.

Dehno bhāv na jaṇāy evā to Swarūpānand Swāmī, kem je, e to dehmā varate nahi ne bījāne to dehnā bhāv jaṇāy chhe.