એક તો યજ્ઞ કરે તે આખી પૃથ્વીમાં ઘોડો ફેરવે તેમાં બહુ દાખડો, કેમ જે, કોઈક બાંધે તો યજ્ઞ અધૂરો રહે. ને એક તો ફળિયામાં ઘોડો ફરેવીને યજ્ઞ કરી લે. તેમાં શું કહ્યું જે, “ઇન્દ્રિયું-અંતઃકરણ તેને વશ કરવાં એ તો પૃથ્વીમાં ઘોડો ફેરવવા જેવું છે, ને પોતાને બ્રહ્મરૂપ માનવું એ તો ફળિયામાં ઘોડો ફેરવવા જેવું છે. અને વળી, ચોસઠ લક્ષણ સાધુનાં કહ્યાં છે^૧ તે શીખવાં એ તો પૃથ્વીમાં ઘોડો ફેરવવા જેવું કઠણ છે ને ચોસઠ લક્ષણવાળા સાધુમાં જોડાવું એ તો ફળિયામાં ઘોડો ફેરવવા જેવું સુગમ છે.”

For one who performs (an Ashwamedh) yagna and rides a horse throughout the world it is very difficult, since if someone captures the horse the yagna will remain incomplete. While another, who rides the horse in the compound, completes the yagna. The meaning of this is, “Controlling the senses and inner faculties is like riding the horse throughout the world. While, believing oneself as brahmarup is like riding the horse in the compound. Also, imbibing the 64 qualities of a sadhu is like riding the horse throughout the world. But, associating with a sadhu who has the 64 qualities¹ is convenient, like riding the horse in the compound.”

Ek to yagna kare te ākhī pṛuthvīmā ghoḍo ferave temā bahu dākhaḍo, kem je, koīk bāndhe to yagna adhūro rahe. Ne ek to faḷiyāmā ghoḍo farevīne yagna karī le. Temā shu kahyu je, “Indriyu-antahkaraṇ tene vash karavā e to pṛuthvīmā ghoḍo feravvā jevu chhe, ne potāne brahmarūp mānavu e to faḷiyāmā ghoḍo feravvā jevu chhe. Ane vaḷī, chosaṭh lakṣhaṇ sādhunā kahyā chhe¹ te shīkhavā e to pṛuthvīmā ghoḍo feravvā jevu kaṭhaṇ chhe ne chosaṭh lakṣhaṇvāḷā sādhumā joḍāvu e to faḷiyāmā ghoḍo feravvā jevu sugam chhe.”

તપ કરીને બળી જાય તો પણ જો ભગવાનનો આશરો ન હોય તો ભગવાન તેડવા ન આવે ને હિંડોળા-ખાટમાં સૂઈ રહે ને દૂધ-સાકર ને ચોખા જમે ને સેવાના કરનારા ને રળનારા બીજા હોય તો પણ તેને અંતસમે વિમાનમાં બેસારીને ભગવાન તેડી જાય, જો ભગવાનનો દૃઢ આશરો હોય તો. માટે મોક્ષનું કારણ આશરો છે.

One may be burnt out by performing austerities, but if one does not have firm refuge in God then he will not come to take when one passes away. And even if one sleeps comfortably on a swing, and eats sweetened milk and rice while others serve him, still, if his refuge is firm, God will seat him in a divine chariot and take him. Therefore, the cause of moksha is refuge in God.

Tap karīne baḷī jāy to paṇ jo Bhagwānno āsharo na hoy to Bhagwān teḍavā na āve ne hinḍoḷā-khāṭmā sūī rahe ne dūdh-sākar ne chokhā jame ne sevānā karanārā ne raḷnārā bījā hoy to paṇ tene antsame vimānmā besārīne Bhagwān teḍī jāy, jo Bhagwānno draḍh āsharo hoy to. Māṭe mokṣhanu kāraṇ āsharo chhe.

નવરાશ હોય ત્યારે ભગવાનની મૂર્તિને લઈને બેસવું. તે મૂર્તિ તે શું જે, ભગવાનની કથા, કીર્તન, વાર્તા ને ધ્યાન એ ભગવાનની મૂર્તિ છે. ને દેહ હોય ત્યાં લોભ, કામ, ક્રોધ, સ્વાદ, સ્નેહ, માન ને નિદ્રા એ સર્વે હોય છે. તેને તો દેહ ભેળાં કરી રાખવાં. તે તો જેમ કોઈક અફીણનું વ્યસન રાખે છે તે સુખ જેવું જણાય છે પણ એ તો દેહને દુઃખ દે એવું છે, એમ સમજવું.

When free, sit with the murti of God. What is that murti? Discourses, bhajans, talks and meditation of God are God’s murti. And because one possesses a body, one will have greed, lust, anger, craving for taste, affection toward relatives, ego, and inclination to sleep. These should be considered as the qualities of the body. This is similar to one who has an addiction to morphine and he experiences happiness in that; however, it causes misery to the body.¹ One should understand as such.

Navrāsh hoy tyāre Bhagwānnī mūrtine laīne besavu. Te mūrti te shu je, Bhagwānnī kathā, kīrtan, vārtā ne dhyān e Bhagwānnī mūrti chhe. Ne deh hoy tyā lobh, kām, krodh, svād, sneh, mān ne nidrā e sarve hoy chhe. Tene to deh bheḷā karī rākhavā. Te to jem koīk afīṇnu vyasan rākhe chhe te sukh jevu jaṇāy chhe paṇ e to dehne dukh de evu chhe, em samajavu.

આપણે તો છેલ્લો જન્મ થઈ રહ્યો છે. તે છેલ્લો જન્મ તે શું જે, પ્રકૃતિના કાર્યમાં મને કરીને માલ ન માનવો એ જ છેલ્લો જન્મ છે.

This is our last birth. What understanding makes this the last birth? To believe that the work of Prakruti has no worth, that is the last birth.

Āpaṇe to chhello janma thaī rahyo chhe. Te chhello janma te shu je, prakṛutinā kāryamā mane karīne māl na mānavo e ja chhello janma chhe.

કોઈક માણસનું કોઈકે જરાક રાખ્યું હોય તો તે પણ નથી ભૂલતું, તો ભગવાનને અર્થે આપણે કાંઈક કર્યું હોય કે કરીએ તો તે કેમ ભૂલે? એ ભગવાન તો કાંઈ ભૂલે એવા નથી. ને ભગવાનની દયા તો અપાર છે ને સર્વ ઠેકાણે ત્યાંથી જ દયા આવી છે.

People do not forget even the little help given to them by others. So, if we have done or do something for God, how can he forget? God is not the type to forget. The grace of God is limitless and compassion everywhere has come from him.

Koīk māṇasnu koīke jarāk rākhyu hoy to te paṇ nathī bhūlatu, to Bhagwānne arthe āpaṇe kāīk karyu hoy ke karīe to te kem bhūle? E Bhagwān to kāī bhūle evā nathī. Ne Bhagwānnī dayā to apār chhe ne sarva ṭhekāṇe tyāthī ja dayā āvī chhe.

ભગવાન મળ્યા, સાધુ મળ્યા, તે હવે હૈયામાં દુઃખ આવવા દેવું નહિ ને પ્રારબ્ધનું આવે તો ભોગવી લેવું.

We have attained God and the Sadhu, now do not let misery enter the heart and accept whatever fate has in store for us.

Bhagwān maḷyā, Sādhu maḷyā, te have haiyāmā dukh āvavā devu nahi ne prārabdhnu āve to bhogavī levu.

જેવા શબ્દ સાંભળે તેવો જીવ થઈ જાય છે. માટે બળિયા ભગવાનના ભક્ત હોય તેના શબ્દ સાંભળીએ તો જીવમાં બળ આવે, પણ નપુંસકને સંગે બળ પમાય નહિ.

The jiva becomes like the words it hears. So, if the jiva hears the words of a powerful devotee of God, then it becomes strong. But it does not become strong by the company of an impotent person.

Jevā shabda sāmbhaḷe tevo jīv thaī jāy chhe. Māṭe baḷiyā Bhagwānnā bhakta hoy tenā shabda sāmbhaḷīe to jīvmā baḷ āve, paṇ napunsakne sange baḷ pamāy nahi.

આ તો મોટાની નજર પડી ગઈ છે તેથી વિષયની તીક્ષ્ણ વૃત્તિ ઓછી થઈ ગઈ છે, નીકર તો તે વિના રહેવાય નહિ.

The great have cast their glance of grace on us so the intense desire for enjoyment of worldly pleasures has been reduced, otherwise it is not possible to stay without them.

Ā to moṭānī najar paḍī gaī chhe tethī viṣhaynī tīkṣhṇa vṛutti ochhī thaī gaī chhe, nīkar to te vinā rahevāy nahi.

અવિદ્યાનું^૧ પણ ભગવાન ચાલવા દે તો ચાલે, નીકર અવિદ્યાનો શો ભાર છે? એ તો ભગવાન દૃષ્ટિ કરે તો ફાટી મરે, માટે એ વાત પણ સમજવી.

Māyā is able to influence only if God allows, otherwise what is its strength? If God merely casts a glance it would be destroyed. This, too, should be understood.

Avidyānu¹ paṇ Bhagwān chālavā de to chāle, nīkar avidyāno sho bhār chhe? E to Bhagwān draṣhṭi kare to fāṭī mare, māṭe e vāt paṇ samajvī.

‘જન અવગુણ પ્રભુ માનત નહિ, દીનબંધુ અતિ મૃદુલ સ્વભાઉ’ એમ કલ્યાણ થાશે, જાઓ.

‘Jan avaguṇ Prabhu mānat nahi, Dīnbandhu ati mṛudul swabhāu’¹ - this is how you will be liberated.

‘Jan avaguṇ Prabhu mānat nahi, Dīnbandhu ati mṛudul swabhāu’ em kalyāṇ thāshe, jāo.