છેલ્લા પ્રકરણનું તેરમું વચનામૃત વંચાવીને તેમાં, દેશકાળનું બહુ પ્રકારે વિષમપણું થઈ જાય ને તેમાં પણ એકાંતિકપણું કેમ રહે? એ પ્રશ્ન ઉપર વાત કરી જે, “નિશ્ચય રહે એ જ એકાંતિકપણું છે અને એ જ રહેવાનું. તે જેમ ચિંતમણિ રહી ને બીજું ધન સર્વે ગયું પણ કાંઈ ગયું નથી ને ચિંતામણિ ગઈ ને બીજું ધન સર્વે રહ્યું તો પણ કાંઈ રહ્યું નહિ; તેમ જ એક નિશ્ચય રહ્યો તો સર્વે રહ્યું ને અંતે એ જ રહેવાનું છે.”

Vachanamrut Gadhada III-13 was read and then Swami talked on the question, “How can one remain God-centred even when circumstances become very bad?” Swami said, “If complete faith remains, that is itself a characteristic of one who is God-centred. Just as, if the chintāmani remains and all other wealth is lost, then nothing is lost; but if the chintāmani is lost and all wealth remains, then nothing remains; similarly, if firm faith remains then everything remains and in the end only that will remain and is the means of final moksha.

Chhellā Prakaraṇnu Termu Vachanāmṛut vanchāvīne temā, desh-kāḷnu bahu prakāre viṣhampaṇu thaī jāy ne temā paṇ ekāntikpaṇu kem rahe? E prashna upar vāt karī je, “Nishchay rahe e ja ekāntikpaṇu chhe ane e ja rahevānu. Te jem chintamaṇi rahī ne bīju dhan sarve gayu paṇ kāī gayu nathī ne chintāmaṇi gaī ne bīju dhan sarve rahyu to paṇ kāī rahyu nahi; tem ja ek nishchay rahyo to sarve rahyu ne ante e ja rahevānu chhe.”