છેલ્લા પ્રકરણનું તેરમું વચનામૃત વંચાવીને વાત કરી જે, “પોતાના સ્વરૂપને અક્ષર માનીને ઉપાસના કરે તેની પ્રીતિ દેશ, કાળ, કર્મ, ક્રિયા કોઈથી ટળે નહીં ને એ કોઈની મોટાઈમાં લેવાય નહીં. ગોલોકાદિક ધામ પણ કાળનું ભક્ષણ છે એમ જાણતો હોય ને તેના દેહની વ્યવસ્થા બ્રાહ્મણ મટીને મુસલમાનની થાય પણ ભગવાનમાંથી પ્રીતિ ટળે નહીં.” ત્યાં દૃષ્ટાંત દીધું જે, “બીજું સર્વે દ્રવ્ય જાતું રહે ને ચિંતામણિ રહે તો કાંઈ ગયું જ નથી ને ચિંતામણિ ગઈ તો કાંઈ રહ્યું જ નથી.”

Gunātitānand Swāmi had Vachanāmrut Gadhadā III-13 read and said, “The love of one who identifies himself as Akshar and offers upāsanā will not diminish due to place, time, deeds, actions, etc., and he is not intimidated by anyone’s greatness. He understands Golok and other abodes will be destroyed by kāl; and even if he converts from a brāhmin to a Muslim, his love for God will never diminish.” Then, he gave an example, “All of the other wealth is lost but if one still has the chintāmani, then nothing is lost; on the other hand, if the chintāmani is lost, then nothing is saved.”

Chhellā Prakaraṇnu Termu Vachanāmṛut vanchāvīne vāt karī je, “Potānā swarūpne Akṣhar mānīne upāsanā kare tenī prīti desh, kāḷ, karma, kriyā koīthī ṭaḷe nahī ne e koīnī moṭāīmā levāy nahī. Golokādik dhām paṇ kāḷnu bhakṣhaṇ chhe em jāṇato hoy ne tenā dehnī vyavasthā brāhmaṇ maṭīne Musalmānnī thāy paṇ Bhagwānmāthī prīti ṭaḷe nahī.” Tyā draṣhṭānt dīdhu je, “Bīju sarve dravya jātu rahe ne chintāmaṇi rahe to kāī gayu ja nathī ne chintāmaṇi gaī to kāī rahyu ja nathī.”