॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Sarangpur-11: Personal Endeavor
Nirupan
June 2, 1968, Gondal. Explaining Vachanāmrut Sārangpur 11 during the Sunday assembly, Yogiji Mahārāj said, “What is attaining a state equivalent to God? Just as God can bring back the dead to life, he can do the same. Kahalchand was a Sheth of Mojidad. Swāmi [Shāstriji Mahārāj] once went to Mojidad at night. The Sheth said, ‘I want to go to dhām.’ Shāstriji Mahārāj said, ‘We want to keep you for 15 years!’ The following day, Kahalchand Sheth got better. Similarly, Kuberbhāi was a goldsmith in Vadhvān. He had contracted a serious illness. A telegram with the news of his illness came to Bochāsan. Swāmi was present there. He went to Vadhvān. Kuberbhāi cried. Swāmi said, ‘We do not want to take you to dhām. We want to keep you for ten more years.’ Kuberbhāi felt much better after he was given some finely ground medicine.”
“One can become bound to both pure and impure karmas. When the Sant gives vartamān, he destroys the impure karmas of countless births; however, the Sant does not become bound by that.”
Explaining what is meant by ‘other dhāms’, Swami said, “If one is found guilty by a king, then he will be jailed in Madrās. One can walk in the garden but not leave the prison.
“One become a deity from a man and a man from a deity - just as the same water in the engine cycles through. (Just as a prisoner enjoys the garden, yet he is still imprisoned and cannot leave, one becomes ‘imprisoned’ by the pleasures of other dhāms but he cannot attain moksha.)
“How does one become free of attachments (nirvāsanik) at the time of death?
“Shāstriji Mahārāj used to say: ‘At the time of death, the Satpurush appears.’ When one understands that this is my liberator and there is no greater liberation than this and becomes attached to the Satpurush, he becomes free from attachments.”
[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 5/69]
તા. ૨/૬/૧૯૬૮, ગોંડલ. રવિસભામાં વચનામૃત સારંગપુર ૧૧ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “ભગવાનના તુલ્યપણાને પામે છે એ શું? ભગવાન મડાં બેઠાં કરે તેમ એ કરે. મોજીદડના કહળચંદ શેઠ હતા. સ્વામી રાતે મોજીદડ ગયા. શેઠ કહે, ‘મારે ધામમાં જાવું છે.’ શાસ્ત્રીજી મહારાજ કહે, ‘તમને પંદર વરસ રાખવા છે.’ બીજે દી’ બેઠા થઈ ગયા. કુબેરભાઈ વઢવાણના સોની હતા. મંદવાડ ઘેરો હતો. બોચાસણ તાર આવ્યો. સ્વામી હાજર હતા. વઢવાણ આવ્યા. કુબેરભાઈ રડ્યા. સ્વામી કહે, ‘ધામમાં નથી લઈ જવા, દસ વર્ષ રાખવા છે.’ એક દવા હતી તે ઘસીને પાઈ, તે બેઠા થઈ ગયા.
“કુબેરભાઈ વઢવાણના સોની હતા. મંદવાડ ઘેરો હતો. બોચાસણ તાર આવ્યો. સ્વામી હાજર હતા. વઢવાણ આવ્યા. કુબેરભાઈ રડ્યા. સ્વામી કહે, ‘ધામમાં નથી લઈ જવા. દસ વર્ષ રાખવા છે.’ એક દવા હતી તે ઘસીને પાઈ, તે બેઠા થઈ ગયા.
“શુભ ને અશુભ કર્મનું બંધન થાય. સત્પુરુષ કોઈને વર્તમાન ધરાવે તેનાં અનંત અશુભ કર્મો હોય તે બાળી નાખે. તેનું બંધન સંતને ન લાગે.”
બીજાં ધામની વાત સમજાવતાં કહે, “રાજા વાંકમાં આવે તો મદ્રાસની જેલમાં મૂકે. બાગ-બગીચા ફરવાનું, પણ બહાર નીકળાય નહિ.
“દેવતામાંથી મનુષ્ય ને વળી દેવતા. જેમ એન્જિનમાં પાણી એકનું એક ફર્યા કરે છે તેમ.
“અંતસમે કેમ નિર્વાસનિક થાય?
“શાસ્ત્રીજી મહારાજ કહેતા: ‘અંતસમે સત્પુરુષ હાજર થઈ જાય.’ ‘આ જ મારા મોક્ષદાતા. આથી પર કોઈ કલ્યાણ નથી.’ એમ સમજાય ને જોડાઈ જાય, તો નિર્વાસનિક થાય.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૫/૬૯]