॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Loya-17: Reverence and Condemnation
Nirupan
Explaining Vachanāmrut Gadhadā I-55 and Gadhadā I-57, Yogiji Mahārāj said, “What is the extraordinary means of liberation? Understanding the greatness of God’s form and knowledge of God’s form. One should recognize the Sant who has oneness with Shriji Mahārāj and maintain divinity in him. Remaining joyful with the understanding of his greatness is gnān - i.e. God is responsible for rain falling, the sun and moon rising and setting, etc. When one understands God’s greatness as according to Gadhadā I-27 and Loya 17, then one’s indriyas will not remain uncontrolled. One’s wisdom teeth will become numb (i.e. the indriyas will not be able to indulge in their respective objects.) But one should not understand: I have attained God; what can hinder me now? If one understands that way and does whatever he wishes, that is not understanding the greatness of God. Having attained God, one would observe dharma and niyams - that counts as having attained God.”
[Yogi Vāni: 2/6]
વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૫૫ અને ૫૭ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “મોક્ષનું અસાધારણ કારણ શું? ભગવાનના સ્વરૂપનું માહાત્મ્ય અને ભગવાનના સ્વરૂપનું જ્ઞાન. શ્રીજીમહારાજને મળેલા અને સાક્ષાત્ ધારી રહેલા એવા સંતને જેમ છે તેમ ઓળખવા, જાણવા, એનામાં દિવ્યભાવ રાખવો. મહિમા સમજી કેફ રાખવો એ જ્ઞાન છે. જેના વરસાવ્યા મેઘ વરસે છે, સૂર્ય-ચંદ્ર ઉદય-અસ્તપણાને પામે છે વગેરે. ગઢડા પ્રથમ ૨૭ તથા લોયા ૧૭ પ્રમાણે તત્ત્વે સહિત માહાત્મ્ય જાણે તો પછી ઇન્દ્રિયો મોકળી ન રહે. દાઢો અંબાઈ જાય. પણ એમ ન સમજવું કે: ‘મને મળ્યા છે, તો શું અડે છે?’ એમ સમજીને જેમ તેમ કરવા માંડે તે માહાત્મ્ય ન કહેવાય. મળ્યા પછી એની આજ્ઞા પાળે, ધર્મ-નિયમમાં રહે ત્યારે તે મળ્યા ગણાય.”
[યોગીવાણી: ૨/૬]
Discoursing on Vachanāmrut Loyā 17, Yogiji Mahārāj said, “How can one remain good even if circumstances are adverse? One has affection for these two but not those two - not like that. Just as one has affection for one’s wife and children, one should have affection for all the devotees of God. Only then can one remain good.”
[Yogi Vāni: 24/274]
વચનામૃત લોયા ૧૭ ઉપર યોગીજી મહારાજે વાત કરી, “દેશકાળ વિષમ થાય તો પણ સારો ને સારો કેમ રહે? બે જણ સાથે હેત ને બે સાથે નહીં, એમ નહીં. ગુણાતીત બાગના દરેક સાથે, બૈરાં-છોકરાં જેવું હેત. તો સારો રહે.”
[યોગીવાણી: ૨૪/૨૭૪]
December 1959, Tabora, Tanzania. A devotee asked, “Why does one who was the best of the best initially and instilled faith in others change for the worse?”
Yogiji Mahārāj replied, “He reached an unfavorable layer. While doing satsang, seven layers are encountered. A layer of perceiving human traits, a layer of divinity, a layer of the ekāntik state; like that. He behaves according to the layer that comes and goes. When he first comes to Satsang, he maintains divinity and everything is perceived as divine. But after staying together for a long period and he observes the actions [of the Sant] at a critical time, he perceives human traits. Therefore, ‘The Sant behaves in a gunātit state in all his actions. He does everything to [help us] perfect ekāntik dharma. It is not worth perceiving human traits in him.’ - if these thoughts remain, then nirdosh-buddhi [in the Sant] remains constantly.”
[Brahmaswarup Yogiji Mahārāj: 3/25]
ટબોરા, ૧૯૫૯. એક હરિભક્તે પૂછ્યું, “પ્રથમ સારામાં સારો હોય ને કેટલાકને નિષ્ઠા કરાવતો હોય, તે ફરી જાય એ શું?”
યોગીજી મહારાજ કહે, “એમાં થર આવી ગયો. સત્સંગ કરતાં કરતાં સાત થર આવે છે. મનુષ્યભાવનો થર, દિવ્યભાવનો થર, એકાંતિકપણાનો થર, એમ થર આવે. જે થર જે વખતે આવે-જાય, એમ થઈ જાય. પહેલાં સત્સંગમાં આવે, દિવ્યભાવ રહે, અહોહો જણાય; પણ ઝાઝો વખત ભેગો રહે, વખત પાકે ક્રિયા જુએ, ત્યારે મનુષ્યભાવ આવી જાય. માટે, ‘સંત દરેક ક્રિયામાં ગુણાતીત વર્તે છે. એકાંતિક ધર્મ સિદ્ધ કરાવવા માટે જ બધું કરે છે, એમાં જોવા જેવું નથી’ એમ વર્તાય, તો પછી અખંડ નિર્દોષબુદ્ધિ રહે.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૨૫]