॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada II-28: Mahārāj’s Compassionate Nature; A ‘Lifeline’
Nirupan
The following words of Vachanāmrut Gadhadā II-28 were read: “The only means for the jiva to please God is to serve God’s Bhakta through thought, deed and word. The means to displease God is by maligning God’s Bhakta.” Upon hearing this Yogiji Mahārāj instantly said, “Would Mahārāj accept the devotion of one who maligns Gunātit and then performs his [Mahārāj’s] ārti?
“If one maligns Gunātit, who is God’s ideal devotee, one’s jiva will be destroyed and attain an inanimate state. Thereafter, regardless how much one worships Shriji Mahārāj alone and extravagantly performs his pujā as per the scriptures, Mahārāj will not accept one’s devotion. It is like slapping someone’s son and then performing his father’s ārti. Would the father ever accept this? He would never accept it.”
[Yogi Vāni: 15/12]
ગઢડા મધ્ય પ્રકરણનું ૨૮મું વચનામૃત વંચાતું હતું. તેમાં વાત આવી, “જીવને ભગવાનને રાજી કર્યાનો ઉપાય તો મન-કર્મ-વચને ભગવાનના ભક્તની સેવા કરવી એ જ છે. અને ભગવાનના ભક્તનો દ્રોહ કરવો એ જ ભગવાનને કુરાજી કરવાનો ઉપાય છે.” તે સાંભળી યોગીજી મહારાજ એકદમ બોલ્યા, “ગુણાતીતનો દ્રોહ કરે ને પછી મહારાજની આરતી ઉતારે, તે મહારાજ આરતી અંગીકાર કરતા હશે? ગુણાતીત જે ભગવાનના ઉત્તમ ભક્ત, એમના દ્રોહથી તો જીવનું સત્યાનાશ નીકળી જાય, જીવ જડ-સંજ્ઞાને પામી જાય. પછી એકલા શ્રીજીમહારાજની ગમે એટલી પૂજાવિધિ, શાસ્ત્રવિધિ પ્રમાણે ઠાઠમાઠથી કરે, પણ મહારાજને તે અંગીકાર કરવી ગમતી નથી. જેમ દીકરાને ધોલ મારે ને બાપની આરતી ઉતારે, તે બાપ કેમ સ્વીકારે? ન જ સ્વીકારે.”
[યોગીવાણી: ૧૫/૧૨]