॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Kariyani-7: Vairāgya Due to Obsession; Ultimate Liberation
Nirupan
January 31, 1974. Pramukh Swami Maharaj explained Vachanamrut Kariyani 7:
“Gruhasthas are on the path of pravrutti (active in social affairs). They experience marriages (happiness) and regrets (unhappiness) - there are countless such adversities. There is no end to adversities. Even so, everyone still yearns to take pleasure in that. It is like eating laddus made of wood. One who eats them will regret it. One who does not will also regret thinking, ‘Hmm... I wonder what they taste like?’ But one only finds out when they eat them. Laddus made after cremating someone do not contain cardamom (they are simple in taste). Similarly, there is no happiness in sansār. When one completes one task, another crops up. A shepherd tried to sit 100 sheep down, but his time went to waste as he did not have time to sit down and rest. Therefore, Maharaj is talking about letting go (of social affairs). Just has our mother and father from our previous life are not ours, the ones from this life are not ours either. We have to let go of these as well. If one understands this, one’s troubles will not remain. Parvatbhai had this understanding. Even though his son died, he left for Gadhada (because of Maharaj’s āgnā). He said, ‘I’ll bathe on the way.’ If one believes their bodily relations to be theirs, one will be miserable. If one loses their own five dollars, one will be miserable; but if someone else loses millions or billions, one is not disturbed. If one believes (the money) is not ours, then there is no misery. When the feeling of ‘my-ness’ is abandoned, there will be no misery. If one has firm faith in God and the association of a Sadhu, then ‘my-ness’ will be destroyed. They themselves do not have ‘my-ness’ so they can help us break ours. By repeatedly saying it is all false, it will become false. When ‘my-ness’ is removed, the jiva becomes happy.”
[Brahmaswarup Pramukh Swami Maharaj: Part 2/318]
પૂનાથી પુનઃ મુંબઈ પધારેલા પ્રમુખસ્વામી મહારાજે તા. ૩૧/૧ની સવારે કારિયાણી પ્રકરણનું સાતમું વચનામૃત સમજાવતાં કહ્યું કે:
“ગૃહસ્થાશ્રમી પ્રવૃત્તિમાર્ગવાળા. તેને પરણાવવું-પસ્તાવું એમ અનંત વિટંબણા. તેની ગણતરી નહીં. તો પણ થાય કે સવાદ લઈ લઈએ. લક્કડશી લાડુ જેવું. જો ખાયેગા વો ભી પસ્તાયેગા; નહીં ખાયેગા વો ભી પસ્તાયેગા. કારણ કે તેને એમ રહ્યા કરે કે, ‘માળુ! લાડુ કેવો હશે?’ પણ ખાય ત્યારે ખબર પડે. મસાણના લાડુમાં એલચીનો હા હોય નહીં – એમ સંસારમાં સુખ હોય નહીં. એક કાર્ય પૂરું થાય ત્યાં બીજું ઊભું થાય. ભરવાડ સો ઢોરને બેસાડીને બેસવા ગયો પણ બેસવાનો વારો જ ન આયો. માટે મહારાજ મૂકી દેવાની વાત કરે છે. પૂર્વનાં મા-બાપ જેમ ભૂલી ગયા તેમ આ પણ આપણાં નથી. આય મૂકવાનાં છે. એમ સમજાય તો ઉપાધિ ન રહે. પર્વતભાઈને આવી સમજણ હતી તો દીકરો ધામમાં ગયો તોય ચાલી નીકળ્યા. ‘રસ્તામાં નાઈ લઈશ’ એમ કહ્યું. પોતાપણું મનાય તો દુઃખ થાય. પોતાના પાંચ રૂપિયા જાય તો દુઃખ થાય પણ બીજાને લાખો-કરોડોનું નુકસાન થાય તોય ધક્કો ન લાગે. પણ ‘આપણા નથી’ એમ સમજે તો દુઃખ ન થાય. મમતા મુકાઈ જાય તો દુઃખ ન થાય. ભગવાનને વિષે દૃઢ પ્રીતિ ને સાધુ સમાગમ રાખે તો મમતા તૂટે. તેમની તૂટી છે તો આપણી પણ તોડાવે. ખોટું ખોટું કહેતાં એક દિવસ ખોટું થઈ જાય. મમતા નીકળી જાય તો જીવ સુખિયો થઈ જાય.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજ: ભાગ ૨/૩૧૮]