॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥
ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં
॥ વચનામૃત ॥
Gadhada III-21: A Golden Thread; Dharma Possesses the Same Eminence as Bhakti
Prasang
Prasang 2
Samvat 1952, Gadhadā. During the Jal-Jhilani samaiyo at 2:00 p.m., Bhagatji made his way to Acharya Vihārilālji Mahārāj’s residence, where an assembly was in progress. During the discourses, Acharya Mahārāj asked Moti Bhagat to read Vachanāmruts, Gadhadā I-27 and Gadhadā III-21.
Acharya Mahārāj then said, “Both of these Vachanāmruts seem to apply to Bhagatji. This is evident because Pavitrānand Swāmi insulted Bhagatji when Bhagvatprasādji Mahārāj went to Mahuvā. However, in the intense summer heat, Bhagatji would still sit on the sand opposite the tent and only got up after the evening discourse had finished. He is the only person in whom I have seen such enthusiasm for discourses and darshan of the sadhus. Everyone else was also convinced and felt, ‘there is no one else like this’ when they witnessed his elevated state of humility and saintliness. I was also amazed to see his spiritual state. Only a golden thread remain firm throughout all seasons, whilst threads made from wax soften during the summer heat. Similarly, in Satsang, only those who possess such a spiritual state remain stable when insulted; whereas others end up leaving Satsang permanently.”
“All of this is due to Swāmi’s grace,” Bhagatji replied.
[Brahmaswarup Shri Prāgji Bhakta: 434]
પ્રસંગ ૨
સં. ૧૯૫૨માં જળઝીલણીના સમૈયે ગઢડામાં ભગતજી મહારાજ આચાર્ય મહારાજના ઉતારે પધાર્યા હતા. અહીં બપોરે બે વાગે આચાર્યશ્રીએ વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૭ તથા વચનામૃત ગઢડા અંત્ય ૨૧ મોતી ભગત પાસે વંચાવેલા. તે વખતે તેઓએ કહેલું, “આ બે વચનામૃતો તો ભગતજી પર ઊતરે છે. કારણ, ભગવત્પ્રસાદજી મહારાજ જ્યારે મહુવે ગયા હતા ત્યારે પવિત્રાનંદ સ્વામી ભગતજીનો તિરસ્કાર કરતા, પણ ખરા ઉનાળાના તાપમાં રેતીમાં, તંબુ સામે ભગતજી બેસતા અને સાંજે કથા પછી ઊઠતા. એમ સંતોનાં દર્શન અને કથાવાર્તાની આવી આસક્તિ તો એક એમાં જ દીઠી. તેમની આવી અતિ નિર્માનીપણાની સાધુતાની સ્થિતિ જોઈ સર્વેને નિશ્ચય થયો કે ‘આવા પુરુષ તો એ એક જ.’ હું પણ એમની સ્થિતિ જોઈ આશ્ચર્ય પામી ગયો. કારણ કે સોયનો દોરો હોય એ જ છએ ઋતુમાં સરખો રહે અને બીજા તો ઉનાળાના તાપે ઢીલા થઈ જાય. એમ સત્સંગમાં અપમાનરૂપી ઉનાળાના તાપે કરીને તો જે એવી સ્થિતિવાળા હોય તેનું સમું રહે, પણ બીજા તો સત્સંગ મૂકીને ચાલ્યા જાય.”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ શ્રી પ્રાગજી ભક્ત: ૪૩૪]