શ્રીમદ્ભાગવતપુરાણ
अथ पञ्चमोऽध्यायः
श्रीशुक उवाच
अत्रानुवर्ण्यतेऽभीक्ष्णं विश्वात्मा भगवान्हरिः
यस्य प्रसादजो ब्रह्मा रुद्रः! क्रोधसमुद्भवः १
त्वं तु राजन्मरिष्येति पशुबुद्धिमिमां जहि
न जातः प्रागभूतोऽद्य देहवत्त्वं न नङ्क्ष्यसि २
न भविष्यसि भूत्वा त्वं पुत्रपौत्रादिरूपवान्
बीजाङ्कुरवद्देहादेर्व्यतिरिक्तो यथानलः ३
स्वप्ने यथा शिरश्छेदं पञ्चत्वाद्यात्मनः स्वयम्
यस्मात्पश्यति देहस्य तत आत्मा ह्यजोऽमरः ४
घटे भिन्ने घटाकाश आकाशः स्याद्यथा पुरा
एवं देहे मृते जीवो ब्रह्म सम्पद्यते पुनः ५
मनः सृजति वै देहान्गुणान्कर्माणि चात्मनः
तन्मनः सृजते माया ततो जीवस्य संसृतिः ६
स्नेहाधिष्ठानवर्त्यग्नि संयोगो यावदीयते
तावद्दीपस्य दीपत्वमेवं देहकृतो भवः
रजःसत्त्वतमोवृत्त्या जायतेऽथ विनश्यति ७
न तत्रात्मा स्वयंज्योतिर्यो व्यक्ताव्यक्तयोः परः
आकाश इव चाधारो ध्रुवोऽनन्तोपमस्ततः ८
एवमात्मानमात्मस्थमात्मनैवामृश प्रभो
बुद्ध्यानुमानगर्भिण्या वासुदेवानुचिन्तया ९
चोदितो विप्रवाक्येन न त्वां धक्ष्यति तक्षकः
मृत्यवो नोपधक्ष्यन्ति मृत्यूनां मृत्युमीश्वरम् १०
अहं ब्रह्म परं धाम ब्रह्माहं परमं पदम्
एवं समीक्ष्य चात्मानमात्मन्याधाय निष्कले ११
दशन्तं तक्षकं पादे लेलिहानं विषाननैः
न द्र क्ष्यसि शरीरं च विश्वं च पृथगात्मनः १२
एतत्ते कथितं तात यदात्मा पृष्टवान्नृप
हरेर्विश्वात्मनश्चेष्टां किं भूयः श्रोतुमिच्छसि १३
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां द्वादशस्कन्धे पञ्चमोऽध्यायः