વચન વિધિ
કડવું – ૪૨
એમ બેમર્યાદી થઈ બગડેલીજી, ભક્તિ ન કરવી મર્યાદા મેલીજી
એ તો પરઠણ1 કરી છે જો પે’લીજી, ન કરવું કામ કોઈ નિયમને ઠેલીજી
ઠેલી નિયમને કામ ન કરવું, મર હોય લાભ જો લાખનો ॥
તોય લલચાવિયે નહિ લેશ મનને, જાણિયે મવાળો કાખનો ॥૨॥
વારે વારે આવી વારતા, માનજો સહુને મળતી નથી ॥
તે સ્વપ્ન સરખા સુખ સારુ, હારવી નહિ કહું હાથથી ॥૩॥
શરીર કપાય મર સઘળું, થાય ટુકટુક મર તન ॥
પણ ન દેવું કપાવા નાકને, તેની રાખવી ઝાઝી જતન ॥૪॥
જેમ શૂરવીરને સંગ્રામ માંહી, લાગે ઘટમાં ઘાવ કંઈ ॥
પણ ભાગતાં વાગે પૂઠે ભલકું, જાણો એ જેવું બીજું ભૂંડું નઈ ॥૫॥
એમ ભક્ત થયો ભગવાનનો, પણ રહ્યો તે દેહનો જ દાસ ॥
કુળ લજાવ્યું છે કેસરીએ,2 જે ખાવા લાગ્યો મુખે ઘાસ ॥૬॥
ઘરની ગોલીનો3 ગોલો થયો, રહ્યો હાથ જોડીને હજુર ॥
રાત દિવસ રાજી રાખવા, અતિ આખેપ4 રાખે છે ઉર ॥૭॥
એવો ભક્ત ભગવાનને, કહો રાજી કરી કેમ શકે ॥
નિષ્કુળાનંદ કે’ નાદાર નર, ચડ્યો શરીરના સુખને ધકે ॥૮॥