સ્નેહગીતા

કડવું ૨૨

વળી વા’લપ વા’લાની કહ્યે નથી આવતીજી, જે જે કાંઈ કરિયું એણે આપણી વતીજી ।

અલબેલે આપિયું સુખ સમે સમે અતિજી, આપણે ન જાણ્યું માનિની મહા મૂઢમતિજી ॥૧॥

મૂઢમતિ અતિ આપણી, એને કાળો કહીને બોલાવતી ।

કંઈક વાતની વાતમાંયે, એને હા કહીને હુલાવતી1 ॥૨॥

વળી મહી2 મથાવ્યાં વત્સ3 ચરાવ્યાં, વળી કરાવ્યાં ઘરનાં કામને ।

કઠણ કહેતાં મ્હેણાં દેતાં, વળી લેતાં ટુંકારે નામને ॥૩॥

છાશ ખાટી વાટી4 દેતાં, વળી માખણ દઈને નચાવતાં ।

નટની પેરે નૃત્ય કરાવી, ઘેર ઘેરથી જોવા આવતાં ॥૪॥

વળી ડાહી થઈ બાઈ આપણે, એને કાળો જાણીને કલાવતી5

અંતરે ભાર એનો આપણે, લેશ પણ નવ લાવતી ॥૫॥

કપટી લંપટ કૂડા6 બોલો, વળી તસ્કર કહેતી તેહને ।

અનાદર બાઈ કરતાં એનો, તોયે તે નવ તજતો સ્નેહને ॥૬॥

વળી ભલાઈ બાઈ ભૂધરજીની, જોને કહીએ મુખથી કેટલી ।

નથી કહેવાતી હેત પ્રીતની રીત, જેહ એણે કરી છે એટલી ॥૭॥

આપણા રે અપરાધનો, બાઈ પાર ન આવે પેખતાં ।

તેમ મોટપ જોતાં મહારાજની, કાંઈ લેખું7 ન આવે લેખતાં ॥૮॥

એમ મળી વળી અબળા, અવગુણ પરઠે આપણા ।

અહો બાઈ કહીએ કેટલા, ગિરાએ8 ગુણ ગોવિંદતણા ॥૯॥

બાઈ સાંભળતા હશે શ્યામને, સર્વે ગુણ ગોપીજન તણા ।

નિષ્કુળાનંદના નાથ સાથે, રાખી નથી કોઈ રીતે મણા ॥૧૦॥ કડવું ॥૨૨॥

કડવું 🏠 home